Bu şehirde, bu ülkede bazı şeyler yanlış; ama kimse sesini çıkaramıyor. Sessizlik, her geçen gün çürümüşlüğü besliyor.
Pandora’nın kutusunu kim açtıysa, belki de farkında değildi. Ama burada, bizde, kutu zaten açık ve etrafına saçtığı sorunları kimse görmek istemiyor. Hatalar, haksızlıklar, çarpıklıklar gözlerimizin önünde ama dilimiz kilitli.

Birilerinin konuşmaya cesareti yok, birilerinin umurunda değil. Sessizlik, en büyük suç ortağı olmuş durumda. Her susan, her görmezden gelen, kendi rahatını seçip vicdanını raflara kaldırıyor. Ve o kutunun içinden çıkan sorunlar büyüyor, yayılıyor, çürütüyor her şeyi.

Bu şehirde öyle bir korku var ki, hatayı dile getirmek bile tehlikeli. Herkes kendi kabuğuna çekilmiş, sahte güvenlikler kurmuş. Oysa gerçekler yüzleşilmeden çözülmez. Suskunluk, çözüm değil; zehirli bir alışkanlık.

Ve kimse farkında değil; ya da farkında olup sessiz kalıyor. O kutu açılmayı bekliyor, ama açıldığı anda kimse sorumluluğu üstlenmeye hazır değil.
Belki de en büyük felaket, sesini çıkaramayanların kendi sessizliği.

Hakan Dikmen