Azərbaycan muğam məktəbinin korifeyi, Xalq artisti Arif Babayevin səhhətində ciddi problemlər yaranıb. O, hazırda Mərkəzi Klinik Xəstəxananın reanimasiya şöbəsində intensiv müalicə alır. Vəziyyəti ağır stabil olaraq qiymətləndirilir.
Onun səsi, irsi və pedaqoji fəaliyyəti təkcə bir sənətkarın həyatı deyil — bu, Azərbaycan xalqının yaddaşı və ruhudur.

Arif Babayev Azərbaycan musiqisinin təkcə ifaçısı deyil, daşıyıcısı və qoruyucusudur. O, yarım əsrdən artıq bir dövrdə xalq musiqisini səhnədə yaşadıb, muğamı nəinki ölkəmizdə, həm də dünyada tanıdıb.

Onun səsini eşidənlər üçün bu xəbər — bir xalqın nəfəsinin kəsilməsinə bənzəyir.

Arif müəllim yalnız sənətkar deyil — o, bir məktəb, bir nəfəs və bir yaddaşdır. Onun səsi bir neçə nəsli yetişdirib, xalq musiqimizin beynəlxalq səviyyədə tanınmasında böyük rol oynayıb.

Şəxsi tanışlığım zamanı Arif müəllimin Azərbaycanın dövlət rəhbərliyinə, xüsusilə cənab Prezidentə və hörmətli Mehriban xanıma olan dərin ehtiramı, mədəniyyətə göstərilən diqqət və qayğıya görə minnətdarlığı həmişə qürurla dilə gətirməsi yadımdadır.

Sözlərini bu gün də xatırlayıram:

“Bu qayğı və dəstək — hər bir azərbaycanlının qürur mənbəyidir.”
2020-ci ildə Ağdamın azadlığı xəbərini eşidərkən Arif müəllimin gözlərindəki yaş və səsindəki titrək sevinc yalnız torpaq həsrətindən yox, xalqın ruhunun dirçəlişindən xəbər verirdi.

Doğulub boya-başa çatdığı Ağdam rayonunun Sarıhacılı kəndi, onun yaddaşında təkcə bir uşaqlıq ünvanı deyil, musiqi yaddaşı və milli ruhun beşiyi idi.

Arif Babayevin ən böyük arzusu, həmin kənddə — ata evinin yerində bir Ev Muzeyinin yaradılması idi. Bu muzeyin məqsədi yalnız onun şəxsi irsini qorumaq deyil — Azərbaycan muğam sənətinin, muğam ustadlarının və milli musiqimizin bütövlükdə yaddaşını bir məkanda toplamaq idi.

O, bu arzunu sadəcə dilə gətirmədi. Rəsmi məktubla hörmətli Mehriban xanıma və Mədəniyyət Nazirliyinə müraciət etdi. Bu müraciətin çatdırılması prosesində şəxsən iştirak etdiyim üçün məsuliyyət hissi ilə bu gün həmin arzuya işıq tutmaq istəyirəm.

Arif müəllimin sözləri bu gün də mənə dərsdir:

“Mən bu evdə doğuldum, amma o ev mənim yox, xalqın səsinin evidir.”
Onun Böyük Arzusu – Sarıhacılıda Ev Muzeyi
Doğulduğu Ağdam rayonunun Sarıhacılı kəndi işğaldan azad edildikdən sonra Arif müəllimin qəlbində bir ümid yenidən alovlanmışdı — ata evinin yerində bir Ev Muzeyi qurulması.

Bu məkan yalnız onun şəxsi həyatını və yaradıcılığını deyil, həm də Azərbaycan muğam sənətinin və xalq musiqisinin ruhunu gələcək nəsillərə çatdıracaq mədəniyyət ocağı ola bilərdi.

Sözləri indi də yaddaşımdadır:

“Bu ev mənim həyatımı yox, xalqın səsini yaşatsın.”
Bu arzusu ilə bağlı Arif müəllim hörmətli Mehriban xanıma və Mədəniyyət Nazirliyinə məktubla rəsmi şəkildə müraciət etmişdi. Həmin məktubların çatdırılmasını mən şəxsən üzərimə götürmüşdüm.
Bu gün bir dua, sabaha bir ümid...
Bu gün biz Arif müəllim üçün dua edirik. Səsi susmasın deyə…

Və eyni zamanda onun arzusu olan Ev Muzeyinin reallaşacağına ümid edirik. Bu nəinki bir sənətkarın arzusunun həyata keçməsi, həm də xalq musiqisinin yaşadılması, qorunması və gələcəyə ötürülməsi demək olacaq.

Səsi yaşadıqca özü də yaşayacaq.