Müstəqilliyimizin 30 ili tamam olur. Azərbaycan dövləti gücünə və imkanlarına görə yarandığı zamanla müqayisədə ifadə edilməyəcək dərəcədə yüksəlib. Əlbəttə ki, bu sevindiricidir. Azərbaycanın dövlət müstəqilliyi elan olunan zaman illik maddi kapitalımız bu günün bir aylıq vergi gəliri dəyərində belə deyildi. Amma təəssüf doğurucu bir məqam var. Sanki siyasətimizin maddi gücü artdıqca mənəvi potensialı azalır.
Biz 1990-cı ilin 20 yanvarında rus təcavüzünə qarşı kommunist zavod direktorları ilə tətil edən, meydanlarda dubinka ilə üz-üzə gəlib cəbhə xəttində polisli, cəbhəçili bir yerdə olan, Azərbaycan torpaqlarının azad olunmasına və işğal olunmasına hakimiyyətdə kimin olmasını fərq etmədən sevinib, üzülən millətik…
Azərbaycanın yaxın siyasi tarixinin ölümünə döyməsinə rəğmən Əbülfəz Elçibəy və Sabir Rüstəmxanlının onları döyən polisi əfv etmə örnəyi var…
Azərbaycanın yaxın siyasi tarixinin Xalq Şairinin dövlət başçısının onu şöhrətləndirən ordendən imtina edib səmimi münasibətləri saxlama örnəyi var…
Azərbaycanın yaxın siyasi tarixinin bir-birinə barışmaz müxalifət olan Heydər Əliyev və Əbülfəz Elçibəy münasibətlərinin dəfn örnəyi var…
Örnəkləri artırmaq da olardı. Amma bütün bunları gözü ilə görüb hadisələrin içində olan şəxslər yaşadıqlarından dərs almayıblarsa, siyahını uzatmağın nə mənası var ki. İndi Azərbaycan siyasətində öz siyasi iddiasından başqa heç nəyi müqəddəs və gərəkli bilməyən özü kimi digərlərinin də keçmişi unutduğunu zənn edib özünü qüsursuz müxalifət lideri sayanların atını oynatmağına da yer tapılıb. Bu atların oynadığı meydan bu millətə istiqlal qazandıran kişilərin yol keçdiyi MEYDAN yox, sosial şəbəkədir. Bu “cıdır” yerində nə atın, nə nalın, nə üzənginin, nə də çaparın mənşəyi, kimliyi bəlli deyil. Yəni, sənə problem yaradan, sənin maraqlarına və iddialarına əngəl olan hər kəsə istənilən çamuru atmaq olar. Zori Balayanı ilk susduran İsa Qəmbərə “qorxaq”, Azərbaycanda istiqlal və demokratiya mücahidi sayılacaq mərhum İbrahim İbrahimliyə “bacarıqsız”, ən böyük gücü sədaqət olan mərhum İsgəndər Həmidova “xəyanətkar”, vəzifələrinin ən yüksək məqamında pula satılmamaq örnəyi göstərən Əli Məsimli, Sabit Bağırova “satqın” deyən kəsin fransızların “boz kardinal”ından rusların ”milli milyarderlər”inə qədər hamıyla hər an anlaşmağa hazır olan kəsin Azərbaycan siyasətinə qatdığı rəngə ad vermək çətindir. Amma elə bilməsin ki, ”qaranlıqda zəncilər kömür daşıyır”. Hər şey və hər əməlin sahibi o qədər aydın görünür ki…
Gəlin açıq danışaq, siz də bu parlamentdə oturmusunuz. Kimlərlə necə anlaşdığınız bir yana, nəyi necə danışdığınız da yaddaşlardadır. Həmin parlamenti və bütün üzvlərini millətin orqanı və millətə vəkil hesab etmısık də, burda-millət yolunda canından belə keçməyı hazır olan insanların olduğunu siz də yaxşı bilirsiniz. İndi özünüz mandate sahibi deyilsiniz deyə, bütün troll sisteminizlə sosial şəbəkələrdə ağlınıza nə ağzınıza gələn böhtanları yağdırın. Fazil Mustafaya “nurçu”deyin, Qüdrət Həsənquliyevi “Rusiyanın adamı” çıxarın, Aqil Abbası “yaltaq” adlandırın və sair və ilaxır…Qərəziniz və ədalətsizliyiniz elə həddə çatıb ki, əliniz dəyməyəcək yerə dil uzadırsınız. Bu neçənci dəfədir ki, Vətəndaş Həmrəyliyi Partiyasının sədri, xalq şairi Sabir Rüstəmxanlı haqqında ağlagəlməz fotosüjet hazırlanıb, sosial şəbəkələrdə yayılır. Hamısı da eyni mövzuda. Özləri zamanında deputat mandatına sahib olub millətə vəkil ola bilməyən adamlar S. Rüstəmxanlıya bu qısqanclıqlarını gizlətməyib onun heç vaxt ifadə etmədiyi fikirləri adına çıxıb qara piyar aparırlar. Düzdür, Sabir Rüstəmxanlı iqtisadçı deyil, hökumətə iqtisadi təkliflər paketi təklif etməyib. Amma bu kişi 32 yaşında sovet imperiyasının zirvə nöqtəsinə meydan oxuyanda bu uşaqlar cibində komsomol bileti gəzdirirdi. Sabir bəyin parlamentdə hökumətin məhz sosial siyasəti ilə bağlı hər çıxışından sonra belə böhtan kampaniyasının aparılması uşaq cığallığıdır. Qanını qaşığa qoyub xalqının taleyini “ömür kitabı”na çevirən adam hər bir soydaşının daha yaxşı yaşamasını istəyər. Amma özünü və komandasının parlamentdə yer alması naminə birinci Qarabağ müharibəsi qəhrəmanı Arif Paşanın həbsdə qalmasına razı olan, İlham Əliyevdən hələ 21 il əvvəl “liderinə xəyanət edən” tərifi qazanan kəsin keçmişi bəlli, gələcəyi Elçibəyə çamur atanlardan fərqli olmayacaq.
Biz bu yazıda portreti adamın özünü tanıyacağı şəkildə cızmağa çalışdıq. Hədlərini bilsinlər, yoxsa onlardan fərqli olaraq bizim bildiyimiz və yazacağımız çox həqiqət var…

Nəsimi Şərəfxanlı